به گزارش خبرگزاری «حوزه» کتاب حاضر، با ارائه پژوهشی نو در مسئله «جمع قرآن »، این دیدگاه را که خلفا قرآن را گرد آوردند، بررسی و نقد کرده است. به باور مؤلف، این دیدگاه برخلاف سخن خدای متعال است که فرمود: «إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ «إنّا نحنُ نَزّلنا الذِّکرَ و انّا له لَحافِظون» افزون براین جمع قرآن فقط به وسیله جبرئیل، پیامبر و امام على، که معصوم بودند، عملی بود؛ نه کسان دیگر.
نویسنده، آنچه را که اهل سنت در باره قرآن امروزین، به قرائت عاصم بن أبى نجود از عبد الرحمن سُلمی، بر زبان می آورند، رد کرده و معتقد است که سُلمی این قرائت را از امام علی و اُبیّ آموخت؛ نه عثمان و زید؛ زیرا ذهبى در گزارش خود از اسامی طبقه اوّل قاریان، عثمان را اولین آنها دانسته و با بیان اینکه مغیره بن شهاب مخزومی
قرآن را از عثمان آموخت، نامی از سُلمی نبرده است. وی، مانند این سخن را در باره زید نیز گفته و با اینکه یادآور شده ابوهریره و ابن عباس قرائت را از زید فرا گرفتند؛ ولی باز هم از سُلمی نام نبرده است؛ اما ذهبی وقتی نام امام علی و ابیّ و ابن مسعود را می آورد،
تصریح می کند که سُلمی قرائت را از آنها فرا گرفت. بنابراین، مصحف امروزین، همان مصحف رسول الله و مصحف همه صحابه است و تنها به عثمان و زید اختصاص ندارد.
از دیگر مسائلی که لابلای این کتاب به میان آمده، مسئله «قرآن مُنزل » و «قرآن مُفسّر » و خلط میان آن دو نزد اهل سنّت است. به اعتقاد نویسنده، برخی نسبت های ناروا به شیعه، ناشی از عدم تمیز میان این دو مسئله است.
